به‌تنهایی گرفتارنــد مشتی بی‌پنــاه اینجـــا 

مسافـــرخانـــه رنج است یــا تبعیـدگاه اینجا 

غرض رنجیدن ما بــود از دنیا -که حاصل شد 

مکن ای زنــدگی عــمر مـــرا دیگر تبـــاه اینجا 

برای چرخش ایـــن آسیـاب کهنــــــه دل سنـــگ 

به خـــــــون خویش می‌غلتنــد خلقی بی‌گنـاه اینجا 

نشان خانـــــه خود را در ایـــــــن صحرای سردرگم 

بپــــــــرس از کاروان هایـــــی که گم کردنـد راه اینجا 

اگر شــــادی سراغ از من بگیــرد جــای حیـــرت نیست 

نشان می‌جــــویـــد از مـن تـــا نیایـــــــد اشتبـــاه اینجـــا 

تـــــو زیبایــــــی و زیبایـــی در اینجـــا کم گنــــاهی نیست

هزاران سنگ خـــــــواهد خورد در مــــــرداب مــــاه اینجــا

فاضل نظری 

همین که نعـش درختــــی بــــه بـاغ می‌افتــد

بـهانــــه بـــاز بـــــه دست اجـــاق می‌افـتـــد

حکــایـــت مــــن و دنـــیایـــتـان حکایــت آن

پرنــــــده ایست کـه بـــــه بـــاتلاق می‌افتـــد

عجـب عدالت تلخــــی کــــــه شادمـانی هـــا

فقــــط بــــرای شمـــــا اتفـــــــاق مـی‌افــــتد

تمــــام سهم من از روشنی همـان نـوریـست

کـه از چـــــــراغ شمـــا در اتــــاق می‌افـتـــد

به زور جاذبـــه سیب از درخت چیده زمـیـن

چـــــــه میــــوه ای ز سر اشتیــــاق می‌افتــد

همیشـــــــه همـــــره هابیل بــــــوده قابیلـــی

میـــــــان ما و شمـــــــا کــی فراق می‌افـتـــد

فاضل نظری

دشت خشکید و زمین سوخت و باران نگرفت
زندگی بعد تو بر هیچ کس آسان نگرفت

چشمم افتاد به چشم تو ولی خیره نماند
شعله ای بود که لرزید ولی جان نگرفت

نسبت عشق به من نسبت جان است به تن
تو بگو من به تو مشتاق‌ ترم یا تو به من؟
زنده‌ ام بی تو همین قدر که دارم نفسی
از جدایی نتوان گفت به جز آه سخن

دیدن روی تو در خویش ز من خواب گرفت
آه از آیینه که تصویر تو را قاب گرفت
خواستم نوح شوم، موج غمت غرقم کرد
کشتی‌ ام را شب طوفانی گرداب گرفت

خمار انتظار

شب گذشته شتابان به رهگذار تو بودم
به جلد رهگذر اما در انتظار تو بودم

نسیم زلف تو پیچیده بود در سر و مغزم
خمار و سست ولی سخت بی قرار تو بودم

همه به کاری و من دست شسته از همه کاری
همه به فکر و خیال تو و به کار تو بودم

خزان عشق نبینی که من به هر دمی ای گل
در آرزوی شکوفائی و بهار تو بودم

اگر که دل بگشاید زبان به دعوی یاری
تو یار من که نبودی منم که یار تو بودم

چو لاله بود چراغم به جستجوی تو در دست
ولی به باغ تو دور از تو داغدار تو بودم

به کوی عشق تو راضی شدم به نقش گدایی
اگر چه شهره به هر شهر و شهریار تو بودم

 ﻣﯽ ﺭﻭﯼ ﻭ ﺩﻝ ﺍﮔﺮ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻤﺎﻧﻢ ﺑﺎ ﺗﻮﺳﺖ

ﻧﻈﺎﻣﯽ
ﺍﯼ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺳﺮﺁﻏﺎﺯ
ﺑﯽﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﻧﺎﻣﻪ ﮐﯽ ﮐﻨﻢ ﺑﺎﺯ
ﺍﯼ ﯾﺎﺩ ﺗﻮ ﻣﻮﻧﺲ ﺭﻭﺍﻧﻢ
ﺟﺰ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺮ ﺯﺑﺎﻧﻢ
ﺍﯼ ﮐﺎﺭ ﮔﺸﺎﯼ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ
ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﮐﻠﯿﺪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺴﺘﻨﺪ
ﺍﯼ ﻫﯿﭻ ﺧﻄﯽ ﻧﮕﺸﺘﻪ ﺯ ﺍﻭﻝ
ﺑﯽﺣﺠﺖ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﻣﺴﺠﻞ
ﺍﯼ ﻫﺴﺖ ﮐﻦ ﺍﺳﺎﺱ ﻫﺴﺘﯽ
ﮐﻮﺗﻪ ﺯ ﺩﺭﺕ ﺩﺭﺍﺯ ﺩﺳﺘﯽ
ﺍﯼ ﺧﻄﺒﻪ ﺗﻮ ﺗﺒﺎﺭﮎ ﺍﻟﻠﻪ
ﻓﯿﺾ ﺗﻮ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎﺭﮎ ﺍﻟﻠﻪ
ﺍﯼ ﻫﻔﺖ ﻋﺮﻭﺱ ﻧﻪ ﻋﻤﺎﺭﯼ
ﺑﺮ ﺩﺭﮔﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﭘﺮﺩﻩ ﺩﺍﺭﯼ
ﺍﯼ ﻫﺴﺖ ﻧﻪ ﺑﺮ ﻃﺮﯾﻖ ﭼﻮﻧﯽ
ﺩﺍﻧﺎﯼ ﺑﺮﻭﻧﯽ ﻭ ﺩﺭﻭﻧﯽ
ﺍﯼ ﻫﺮﭼﻪ ﺭﻣﯿﺪﻩ ﻭﺍﺭﻣﯿﺪﻩ
ﺩﺭ ﮐﻦ ﻓﯿﮑﻮﻥ ﺗﻮ ﺁﻓﺮﯾﺪﻩ
ﺍﯼ ﻭﺍﻫﺐ ﻋﻘﻞ ﻭ ﺑﺎﻋﺚ ﺟﺎﻥ
ﺑﺎ ﺣﮑﻢ ﺗﻮ ﺳﻬﺖ ﻭ ﻧﯿﺴﺖ ﯾﮑﺴﺎﻥ
ﺍﯼ ﻣﺤﺮﻡ ﻋﺎﻟﻢ ﺗﺤﯿﺮ
ﻋﺎﻟﻢ ﺯ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺗﻬﯽ ﻭ ﻫﻢ ﭘﺮ
ﺍﯼ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺻﻔﺎﺕ ﺧﻮﯾﺶ ﻣﻮﺻﻮﻑ
ﺍﯼ ﻧﻬﯽ ﺗﻮ ﻣﻨﮑﺮ ﺍﻣﺮ ﻣﻌﺮﻭﻑ
ﺍﯼ ﺍﻣﺮ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﻔﺎﺫ ﻣﻄﻠﻖ
ﻭﺯ ﺍﻣﺮ ﺗﻮ ﮐﺎﺋﻨﺎﺕ ﻣﺸﺘﻖ
ﺍﯼ ﻣﻘﺼﺪ ﻫﻤﺖ ﺑﻠﻨﺪﺍﻥ
ﻣﻘﺼﻮﺩ ﺩﻝ ﻧﯿﺎﺯﻣﻨﺪﺍﻥ
ﺍﯼ ﺳﺮﻣﻪ ﮐﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﯿﻨﺎﻥ
ﺩﺭ ﺑﺎﺯ ﮐﻦ ﺩﺭﻭﻥ ﻧﺸﯿﻨﺎﻥ
ﺍﯼ ﺑﺮ ﻭﺭﻕ ﺗﻮ ﺩﺭﺱ ﺍﯾﺎﻡ
ﺯ ﺁﻏﺎﺯ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ
ﺻﺎﺣﺐ ﺗﻮﺋﯽ ﺁﻥ ﺩﮔﺮ ﻏﻼﻣﻨﺪ
ﺳﻠﻄﺎﻥ ﺗﻮﺋﯽ ﺁﻥ ﺩﮔﺮ ﮐﺪﺍﻣﻨﺪ
ﺭﺍﻩ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻧﻮﺭ ﻻﯾﺰﺍﻟﯽ
ﺍﺯ ﺷﺮﮎ ﻭ ﺷﺮﯾﮏ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺧﺎﻟﯽ
ﺩﺭ ﺻﻨﻊ ﺗﻮ ﮐﺎﻣﺪ ﺍﺯ ﻋﺪﺩ ﺑﯿﺶ
ﻋﺎﺟﺰ ﺷﺪﻩ ﻋﻘﻞ ﻋﻠﺖ ﺍﻧﺪﯾﺶ
ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺟﻬﺎﻥ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺑﺎﯾﺴﺖ
ﮐﺮﺩﯼ ﺑﻪ ﻣﺜﺎﺑﺘﯽ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺴﺖ

ﺭﻫﯽ ﻣﻌﯿﺮﯼ
ﺍﺷﮑﻢ ﻭﻟﯽ ﺑﻪ ﭘﺎﯼ ﻋﺰﯾﺰﺍﻥ ﭼﮑﯿﺪﻩ ﺍﻡ
ﺧﻮﺍﺭﻡ ﻭﻟﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﯾﻪ ﮔﻞ ﺁﺭﻣﯿﺪﻩ ﺍﻡ
ﺑﺎ ﯾﺎﺩ ﺭﻧﮓ ﻭ ﺑﻮﯼ ﺗﻮﺍﯼ ﻧﻮﺑﻬﺎﺭ ﻋﺸﻖ
ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺑﻨﻔﺸﻪ ﺳﺮ ﺑﻪ ﮔﺮﯾﺒﺎﻥ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺍﻡ
ﭼﻮﻥ ﺧﺎﮎ ﺩﺭ ﻫﻮﺍﯼ ﺗﻮ ﺍﺯ ﭘﺎ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﻡ
ﭼﻮﻥ ﺍﺷﮏ ﺩﺭ ﻗﻔﺎﯼ ﺗﻮ ﺑﺎ ﺳﺮ ﺩﻭﯾﺪﻩ ﺍﻡ
ﻣﻦ ﺟﻠﻮﻩ ﺷﺒﺎﺏ ﻧﺪﯾﺪﻡ ﺑﻪ ﻋﻤﺮ ﺧﻮﯾﺶ
ﺍﺯ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺣﺪﯾﺚ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﺷﻨﯿﺪﻩ ﺍﻡ
ﺍﺯ ﺟﺎﻡ ﻋﺎﻓﯿﺖ ﻣﯽ ﻧﺎﺑﯽ ﻧﺨﻮﺭﺩﻩ ﺍﻡ
ﻭﺯ ﺷﺎﺥ ﺁﺭﺯﻭ ﮔﻞ ﻋﯿﺸﯽ ﻧﭽﯿﺪﻩ ﺍﻡ
ﻣﻮﯼ ﺳﭙﯿﺪ ﺭﺍ ﻓﻠﮑﻢ ﺭﺍﯾﮕﺎﻥ ﻧﺪﺍﺩ
ﺍﯾﻦ ﺭﺷﺘﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻘﺪ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﺧﺮﯾﺪﻩ ﺍﻡ
ﺍﯼ ﺳﺮﻭ ﭘﺎﯼ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺁﺯﺍﺩﮔﯽ ﻣﻨﺎﺯ
ﺁﺯﺍﺩﻩ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺮﯾﺪﻩ ﺍﻡ
ﮔﺮ ﻣﯽﮔﺮﯾﺰﻡ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺭﻫﯽ
ﻋﯿﺒﻢ ﻣﮑﻦ ﮐﻪ ﺁﻫﻮﯼ ﻣﺮﺩﻡ ﻧﺪﯾﺪﻩ ﺍﻡ

ﻋﺸﻖ ﮐﻪ ﮔﻮﯾﺎ ﻫﻮﺳﯽ ﻫﺴﺖ ﻭ ﻧﯿﺴﺖ !..
ﮐﻨﺞ ﺩﻟﻢ ﯾﺎﺩِ ﮐﺴﯽ ﻫﺴﺖ ﻭ ﻧﯿﺴﺖ !...
ﺷﻌﻠﻪِ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺑﺴﯽ ﻫﺴﺖ ﻭ ﻧﯿﺴﺖ !...
" ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﻗﻔﻞ ﻗﻔﺴﯽ ﻫﺴﺖ ﻭ ﻧﯿﺴﺖ ...
ﻣﮋﺩﻩ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺭﺳﯽ ﻫﺴﺖ ﻭ ﻧﯿﺴﺖ !... "
ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﮐﻨﻢ ﺑﻨﺪﮔﯽ ...
ﺩﺭ ﺳﺮ ﻣﻦ ﺩﻭﻟﺖ ﺳﺎﺯﻧﺪﮔﯽ ...
ﻋﺸﻖ ﺑﯿﺎﯾﺪ ... ﻣﻦ ﻭ ﭘﺎﯾﻨﺪﮔﯽ ...
" ﻣﯽ ﺭﺳﺪ ﻭ ﻣﯿﮕﺬﺭﺩ ﺯﻧﺪﮔﯽ ...
ﺁﻩ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺩﻡ ﻧﻔﺴﯽ ﻫﺴﺖ ﻭ ﻧﯿﺴﺖ !... "
ﺩﺭ ﺳﺮ ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﺗﻮ ﻭ ﺩﺭﺩ ﻋﺸﻖ ...
ﺑﺎﻏﭽﻪ ﻭ ﺑﺎﺩ ﻭ ﻣﻦ ﻭ ﮔﺮﺩ ﻋﺸﻖ ...
ﻣﺴﺠﺪ ﻭ ﻣﻨﺒﺮ ﻫﻤﻪ ﺑﺮ ﭘﻨﺪ ﻋﺸﻖ ...
" ﺣﺴﺮﺕ ﺁﺯﺍﺩﯾﻢ ﺍﺯ ﺑﻨﺪ ﻋﺸﻖ ...
ﺍﻭﻝ ﻭ ﺁﺧﺮ ﻫﻮﺳﯽ ﻫﺴﺖ ﻭ ﻧﯿﺴﺖ !... "
ﺑﺮ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻗﻔﺲ ﻣﯽ ﮐﺸﻢ ...
ﺩﺍﺩ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻫﻮﺱ ﻣﯽ ﮐﺸﻢ ...
ﺑﺮ ﺳﺮ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺟﺮﺱ ﻣﯽ ﮐﺸﻢ ...
" ﻣﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺑﺎﺯ ﻧﻔﺲ ﻣﯽ ﮐﺸﻢ ...
ﺑﯽ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﮐﺴﯽ ﻫﺴﺖ ﻭ ﻧﯿﺴﺖ !... "
ﺁﺩﻡِ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺩﻟﻢ ﺧﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ...
ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺍﻡ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻭﺍﺑﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ...
ﻫﺮ ﮐﻪ ﻣﺮﺍ ﺩﯾﺪ ﺯ ﻣﻦ ﺭﺳﺘﻪ ﺍﺳﺖ ...
" ﮐﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﭼﻮﻥ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺩﻝ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ...
ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﺍﯼ ﺩﻭﺳﺖ ﺑﺴﯽ ﻫﺴﺖ ﻭ ﻧﯿﺴﺖ

ﻋﺎﺷﻘﯽ ﮐﺎﻓﯿﺴﺖ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ، ﭘﺮﯾﺸﺎﻧﯽ ﺑﺲ ﺍﺳﺖ
ﻏﺼّﻪ ﯼ ﺍﯾﻦ ﻗﺼّﻪ ﯼ ﭘﺮﺩﺭﺩِ ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ ﺑﺲ ﺍﺳﺖ
‏« ﺩﻝ ‏» ﺷﻬﯿﺪِ ﺭﺍﻩ ﻋﺸﻖِ ﮐﺎﻓﺮﯼ ﺩﻟﺴﻨﮓ ﺷﺪ
ﺑﺮ ﺳﺮ ﺍﯾﻦ ﺟﺴﻢ ﺑﯽ ﺟﺎﻥ ، ﺗﻌﺰﯾﻪ ﺧﻮﺍﻧﯽ ﺑﺲ ﺍﺳﺖ
ﺑﺎ ﺧﺪﺍ ﺑﻮﺩﻥ ، ﺧﻮﺩﺵ ﯾﻌﻨﯽ ﺧﺪﺍ ﺑﻮﺩﻥ ، ﻋﺰﯾﺰ
ﻗﺼﺪ ﮐﻮﻩ ﻗﺎﻑ ﮐﻦ ، ﺍﻣﯿﺎﻝ ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﺑﺲ ﺍﺳﺖ
ﻧﻘﻞ ‏« ﻓﺎﺿﻞ ‏» ﻣﯿﮑﻨﻢ ، ﺩﻟﺴﺮﺩ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺑﯿﻬﻮﺩﮔﯽ؛
‏« ﻫﻔﺘﺼﺪ ﺳﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﻣﯽ ﺑﺎﺭﺩ ، ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﯽ ﺑﺲ ﺍﺳﺖ ‏»
‏« ﻣﺮﮒ ‏» ﺭﺧﺪﺍﺩ ﻋﺠﯿﺒﯽ ﻧﯿﺴﺖ ، ﭘﺎﯾﺎﻥ ﻏﻢ ﺍﺳﺖ
ﺷﻮﻕِ ﺩﻧﯿﺎﯾﯽ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﯿﻬﻮﺩﻩ ﻭ ﻓﺎﻧﯽ ﺑﺲ ﺍﺳﺖ
ﺟﻨﮓ ﮐﻦ ﺑﺎ ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﺖ ، ﻣﺮﮒ ﺭﺍ ﺗﺴﺨﯿﺮ ﮐﻦ
ﺗﺮﺱ ﺍﺯ ﭼﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﻧﺎﭼﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﯽ ﺑﺲ ﺍﺳﺖ

ﭼﺸﻤﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺷﺐ ﺯﺩﻩ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺑﮕﺬﺷﺖ
ﺩﯾﻨﯽ ﮐﻪ به ﻣﻦ ﺩﺍﺷﺖ ﻧﭙﺮﺩﺍﺧﺖ ﻭ ﺑﮕﺬﺷﺖ
ﺩﺭ ﻣﻨﻈﺮ ﺍﯾﻦ ﺑﺖ ﮐﻪ ﺗﺮﺍﺷﯿﺪﻩ ﯼ ﻋﺸﻖ ﺍﺳﺖ
ﻫﺮ ﮐﺲ ﺑﻪ ﻃﺮﯾﻘﯽ ﺩﻝ ﻭ ﺩﯾﻦ ﺑﺎﺧﺖ ﻭ ﺑﮕﺬﺷﺖ
ﺑﯿﭽﺎﺭﻩ ﺩﻭﭼﺸﻢ ﻣﻦِ ﺩﺭﮔﯿﺮ ﺩﻭﺍﺑﺮﻭﺵ
ﮐﺸﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻣﺮﺍ ﮐﺸﺘﻪ ﻭ ﻧﺸﻨﺎﺧﺖ ﻭ ﺑﮕﺬﺷﺖ
ﭼﻮﻥ ﺑﯿﻬﻖ ﺁﺗﺶ ﺯﺩﻩ ﺩﺭ ﺑﻄﻦ ﺗﻮﺍﺭﯾﺦ
ﺑﺎ ﻟﺸﮑﺮ ﺗﺎﺗﺎﺭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﺎﺧﺖ ﻭ ﺑﮕﺬﺷﺖ
ﺑﺎﯾﮏ ﻧﻈﺮ ﺍﺯ ﮔﻮﺷﻪ ﯼ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﺩﻭﭼﺸﻤﻢ
ﺑﺮ ﺑﺨﺖ ﭘﺮﯾﺸﺎﻥ ، ﮔﺮﻩ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺑﮕﺬﺷﺖ
ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﻭﯾﮏ ﺣﺲ ﻋﺠﯿﺒﯽ ﮐﻪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ
ﺩﻟﺘﻨﮓ ﺗﺮﯾﻦ ﻗﺎﻓﯿﻪ ﺭﺍ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺑﮕﺬﺷﺖ
# ﺳﯿﺪ _ ﻣﻬﺪﯼ _ ﻧﮋﺍﺩ _ ﻫﺎﺷﻤﯽ

 می خرم!

گفتی احساس به یغما برده داری، می خرم

باغبانی و گل پژمرده داری، می خرم

 گفتی از ترس فلک، یک عالم احساس نجیب

گوشه ی پیراهنت افسرده داری، می خرم 

گفتی انگار از نبرد خویش با دل می رسی

نوجوان کشته ای بر گُرده داری، می خرم

گفتی از بی عاشقی در تیر باران غزل

یک بغل مصراع پیکان خورده داری، می خرم 

جای فریاد و سرور کودکانه در دلت

گفته بودی عندلیب مرده داری، می خرم 

گفتی از آن عمر سرتاسر زمستان، یادگار

بی نهایت شعر سرما خورده داری، می خرم 

عمر کوتاه من و تو در حد اندازه نیست

هر چه اندوه و غم نشمرده داری، می خرم 

حمیدرضا آذرنگ

نه م ثل کوه محکمم نه مثل رود جارى ام

نه لایقم به دشمنى نه آن که دوست دارى ام

تو آن نگاه خیره اى در انتظار آمدن

من آن دو پلک خسته که به هم نمى گذارى ام

تو خسته اى و خسته تر منم که هرز مى روم

تو از همه فرارى و من از خودم فرارى ام

زمانه در پى تو بود و لو ندادمت ولى

مرا به بند مى کشد به جرم راز دارى ام

شناختند عامیان من و تو را به این نشان

تو را به صبر کردنت مرا به بى قرارى ام

چقدر غصه مى خورم که هستى و ندارمت

مدام طعنه میزند به بودنم ، ندارى ام

سید تقی سیدی

سخت است !!!

خبر خیر تو از نقل حریفان سخت است

حفظ حالات من و طعنه آنان سخت است

لحظه ی بغض نشد حفظ کنم چشمم را

در دل ابر ... نگهداری باران سخت است

کشتی کوچک من هرچه که محکم باشد

جستن از عرصه هول آور طوفان سخت است

ساده عاشق شده ام، ساده تر از آن رسوا

شهره شهر شدن با تو چه آسان ... سخت است

ای که از کوچه ی ما می گذری، معشوقه!

بی محلی سر این کوچه دو چندان سخت است

زیر باران که به من زل بزنی، خواهی دید :

فن تشخیص نم از چهره ی گریان سخت است

کوچه مهر - سر نبش - کماکان باران .....

دیدن حجله ی من، اول آبان سخت است

... کاظم بهمنی ...

شعر ولادت امام رضا(ع) غلام رضا سازگار

مرده از فیض تو احیاگر جان می گردد

عالم پیر از این نشئه جوان می گردد

سر تسلیم به پای تو فرود آوردم

که به انگشت ولای تو جهان می گردد

تا نهد چهره به خاک قدم زوّارت

سنگ از دامنۀ کوه، روان می گردد

با تولاّی تو چون سینۀ دریا به کلیم

وادی خوف و خطر مهد امان می گردد

هر کجا نام خراسان تو آید به زبان

اشک شوق است که از دیده، روان می گردد

سجده بر گنبد زرّین تو آرد خورشید

که به امواج فضا نورافشان می گردد

آهوئی را که تو ضامن شوی ای ضامن خلق

خاک او سرمۀ صاحب نظران می گردد

همه اعضای وجودم نه سر هر مویم

به ثنای تو سراپای زبان می گردد

نقش شیر از نگه نافذ تو شیر شود

گرگ در خطّۀ طوس تو شبان می گردد

همچو بلبل که کند دور و بر گل پرواز

گرد گلدستۀ صحنینتو جان می گردد

دیده از هستی خود بلکه زخود می پوشم

تا که چشمم به رواقت نگران می گردد

با تو از آتش دزوخ گل جنّت روید

بی تو گلخانۀ فردوس، خزان می گردد

زائر کوی تو آرد به خداوند طواف

دل من گِرد مزار تو از آن می گردد

آسمان ها به طواف حرمت مشغولند

تا که بر گرد زمین چرخ زمان می گردد

تیغ با معجز ابروت کند کار سپر

تیر از گردش چشم تو کمان می گردد

ناز بر جان کند و فخر فروشد به بهشت

تن هر کس که به خاک تو نهان می گردد

کافر ارنام رضا را ببرد در دوزخ

دوزخ از فیض دمش رشک جنان می گردد

روز پرواز کتب پای صراط و میزان

کرم و لطف تو بر خلق عیان می گردد

لاله از خشت طلای تو برون آرد سر

سنگ با معجز تو درّ کران می گردد

موسی از طور تو بانگ ارنی می شنود

عیسی از شوق تو بی تاب و توان می گردد

گر چه حجّ فقرائی به طواف حرمت

تا ابد دایرۀ کون و مکان می گردد

گر به بازار جهان خلق جهان سود آرند

همه بی مهر ولای تو زیان می گردد

می دهد روی خدا را به همه خلق نشان

هر که در کوی تو بی نام و نشان می گردد

هر که بر پنجره های حرمت گیرد دست

پنجه اش عقده گشای همگان می گردد

روح بخش دل و جان است و روان قرآن

هر کجا وصف ثنای تو بیان می گردد

تا کند نغمه سرایی به ثنایت (میثم)

گرد او روح ملک، رقص کنان می گردد

می خواهم و می خواستمت تا نفسم بود

می سوختم از حسرت و عشق تو بسم بود

عشق تو بسم بود که در این شعله بیدار

روشنگر شب های بلند قفسم بود

آن بخت گریزنده دمی آمد و بگذشت

غم بود، که پیوسته نفس در نفسم بود

دست من و آغوش تو هیهات که یک عمر

تنها نفسی با تو نشستن هوسم بود

بالله که به جز یاد تو، گر هیچ کسم هست

حاشا که به جز عشق گر هیچ کسم بود

سیمای مسیحائی اندوه تو، ای عشق

در غربت این مهلکه فریاد رسم بود

لب بسته و پر سوخته از کوی تو رفتم

رفتم به خدا گر هوسم بود، بسم بود.

"فریدون مشیری"

درست مثلِ دو چشمِ تو مست و هشیارم

نه خواب میروم از دوری ات، نه بیدارم

شبیهِ پنجره های نشسته در باران 

غمِ تو دارم و از بغض و گریه سرشارم

کسی کجاست ببیندچگونه میشکنم؟

کسی کجاست ببیند چگونه میبارم؟

عزیزِ من که چو گیسوی تو پریشانم

عزیزِ من که به هجران تو گرفتارم

اجازه هست بگویم که عاشقت هستم؟

اجازه هست بگویم که دوستت دارم؟

محمود اکرامی

شبیه چشمه -ولی بیت بیت- می جوشم

که مدتی ست روان نیست روح مغشوشم

همین که شیوه ی شعرانگی گرفتم، آه

روند زندگی از اصل شد فراموشم

خدا نخواست سرم داد مرگ را بزند

و چند قطره جنون ریخت در سر و گوشم

همین خوش است که با اینکه رد شدی از من

هنوز ردّ تو مانده ست روی آغوشم

غمت تمام مرا از تن خودم کنده ست

که خود قبای برازنده ای ست بر دوشم

کسی که نیست عزادار مرگ قلب کسی

خودم برای دل خود سیاه می پوشم

محمدجواد قیاسی

احساس میکنم 

کسی که نیست 

کسی که هست را

از پا در میاورد . . .

سر در گمی ام داد گره در گره اندوه

خوشبخت کلافی که سری داشته باشد

زحمت چه میکشی پی درمان ما طبیب

 ما به نمیشویم و تو بد نام میشوی

تا عهد دوست خواست فراموش دل شدن

غم می رسد به وقت و وفا میدهد به دل

چو ابر منع من از گریه دور از انصاف است

دلم ز گریه سبکبار میشود چه کنم؟

هر لحظه عمرت شده از پیش مقدر

یک تاج کیانی و دگر خاک سیه سر

یک قطره باران نچکد بی نظر دوست

سیلاب کند انچه که او کرده مقرر

محدود بود قدرت تاثیر تو جانا

بر دایره پرگار کشد خط مدور

ما قره به خویشیم و نبینیم حقیقت

هر چند بود جلو حق پاک و منور

هر باز دمت جلو الطاف الهی ست

لیکن شده ای غافل ازاین لطف مکرر

دل خوش منما بر ثمر باغ عزیزت

بی اذن خداوند کجا باغ دهد بر

در هر دو جهان بنده و شرمنده انیم

زیرا که خداوند بود مالک و سرور

دل از سنگ باید که از درد عشق

ننالد خدایا دلم سنگ نیست

مرا عشق او چنگ اندوه ساخت

که جز غم در این چنگ آهنگ نیست

به لب جز سرود امیدم نبود

مرا بانگ

این چنگ خاموش کرد

چنان دل به آهنگ او خو گرفت

که آهنگ خود را فراموش کرد

نمی دانم این چنگی سرونوشت

چه می خواهد از جان فرسوده ام

کجا می کشانندم این نغمه ها

که یکدم نخواهند آسوده ام

دل از این جهان بر گرفتم دریغ

هنوزم به جان آتش عشق اوست

در این واپسین

لحظه زندگی

هنوزم در این سینه یک آرزوست

دلم کرده امشب هوای شراب

شرابی که از جان برآرد خروش

شرابی که بینم در آن رقص مرگ

شرابی که هرگز نیابم بهوش

مگر وارهم از غم عشق او

مگر نشنوم بانگ این چنگ را

همه زندگی نغمه ماتم است

نمی خواهم این ناخوش آهنگ را

میانِ آنچه اندیشیده میشود و گفته نمیشود ،

میانِ آنچه گفته میشود و اندیشیده نمیشود ،

 چه بسیار عشق که از دست می‌رود ...!

ﻣﻪ ﺷﻌﺒﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﻣﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺯﻣﯿﻦ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ

ﺭﻭﺯ ﭼﺎﺭﻡ ﭘﺴﺮ ﺍﻡ ﺑﻨﯿﻦ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ

ﭘﺪﺭﺵ ﺣﯿﺪﺭ ﮐﺮﺍﺭ ﺯﻣﯿﻼﺩﺵ ﺷﺎﺩ

ﺑﺮ ﺑﻨﯽ ﻫﺎﺷﻤﯿﺎﻥ ﻣﺎﻩ ﺗﺮﯾﻦ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ

ﻧﺎﻣﺶ ﻋﺒﺎﺱ ﺷﺪ ﻭﻣﻌﻨﯽ ﺁﻥ ﺷﯿﺮ ﺩﮊﻡ

ﺑﯿﻦ ﺷﯿﺮﺍﻥ ﻋﺮﺏ ﺷﯿﺮﺗﺮﯾﻦ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ

ﺟﻤﻠﻪ ﺫﺭﯾﻪ ﯼ ﺯﻫﺮﺍ ﺑﻪ ﺭﺧﺶ ﺑﻮﺳﻪ ﺯﻧﻨﺪ

ﯾﮏ ﺑﺮﺍﺩﺭﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﯾﺎﺭﻭﻣﻌﯿﻦ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ

ﻣﺎﺩﺭﺵ ﮔﻔﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﻪ ﺍﻭﻻﺩ ﺑﺘﻮﻝ

ﭘﺴﺮﻡ ﺑﻬﺮ ﻏﻼﻣﯽ ﺑﻪ ﯾﻘﯿﻦ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ

ﻣﺮﺗﻀﯽ ﺑﻮﺳﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﺶ ﺯﺩ ﻭﮔﻔﺘﺎ ﺑﯿﻨﻢ

ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﮐﺮﺑﺒﻼ ﺗﻘﺶ ﺯﻣﯿﻦ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ

ﺁﻣﺪﻩ ﺗﺎ ﮐﻪ ﺳﭙﻬﺪﺍﺭ ﺣﺴﯿﻨﯽ ﺑﺸﻮﺩ

ﺁﻥ ﻋﻠﻤﺪﺍﺭ ﯾﻞ ﻟﺸﮕﺮ ﺩﯾﻦ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ

ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺍﻡ ﺑﻨﯿﻦ ﺩﺭﺱ ﻭﻓﺎﯾﺶ ﺩﺍﺩﻩ

ﺍﺳﻮﻩ ﺑﺮﺍﻫﻞ ﻭﻓﺎﯾﺎﻥ ﺯﻣﯿﻦ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ

ﺁﻣﺪﻩ ﺳﺎﻗﯽ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﺣﺴﯿﻨﺶ ﮔﺮﺩﺩ

ﺁﺏ ﺩﺭ ﺣﺴﺮﺕ ﺍﻭ ﭼﻠﻪ ﻧﺸﯿﻦ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ

ﺭﻭﺯ ﻣﯿﻼﺩ ﺍﺑﻮﺍﻟﻔﻀﻞ ﺑﻪ ﺑﯿﻦ ﺍﻟﺤﺮﻣﯿﻦ

ﺑﻬﺮ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﻋﻤﻮ ﭘﺮﺩﻩ ﻧﺸﯿﻦ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ

ﮐﻒ ﺑﺰﻥ ﺧﻮﺏ ﻃﻠﺐ ﮐﻦ ﺳﻔﺮ ﮐﺮﺑﺒﻼ

ﺑﺎﺏ ﺣﺎﺟﺎﺕ ﻫﻤﻪ ﺩﺭ ﺛﻤﯿﻦ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ

گرچه او هرگز نمی گیرد

.

.

ز حال ما خبر

.

.

.

 .

درد او هر شب خبر گیرد ز سر تا پای ما